Projekt balkon - niby prosta sprawa...

Czy pamiętacie, jak w szkole podstawowej wyobrażaliście sobie siebie samych za 20 lat? Pamiętam, to całkiem dokładnie, w tej wizji świeciło słońce, a ja opierając się o wózek dreptałam na herbatkę do mojej przyjaciółki również obarczonej dziecięcym wózkiem. Zadowolone i spokojne rozmawiałyśmy o książkach i jadłyśmy ciastka…

Życie.. urocza sprawa.

Najważniejszy kocyk w życiu...

Przyglądam się alpejskim widokom, stworzonym z bitej śmietany i płynnej czekolady, spoczywających lekko i chwiejnie niczym na wulkanie w szklance pełnej kawy. Moja przyjaciółka sięga po napój, a ja patrzę na swoje spienione cappuccino, pamiętam do dziś - połączyły nas góry.

Dwie dorosłe kobiety siedzą naprzeciwko siebie, mogą milczeć, jeśli zapragną i będzie to harmonijny, niewymuszony spokój, ale mogą również rozmawiać, bo od 20 lat zawsze jest o czym. Mierzymy się spojrzeniem, szukamy ukrytych uśmieszków, dotykamy wzajemnie wierzchów dłoni - dzielimy największe tajemnice, pragnienia i wybuchy śmiechu. Jesteśmy dla siebie jak dwie ogromne skrzynie z niepokojąco głębokim dnem i obie wiemy, gdzie schowałyśmy klucze.

wtulona w moment

Patrzył mi prosto w oczy i powiedział, że jestem jak ulotny moment, chwila, którą trzeba się cieszyć, a ja przez łzy przyglądałam mu się i kiwałam głową, ponieważ ulotny moment, właśnie do mnie przemawiał.

Nic nie jest takie, na jakie wygląda...

Pamiętam, jak pewnego dnia przeczytałam artykuł dotyczący depresji, zawierał ciekawe sformułowanie “depresja odbiera przyjaciół”. Z dzisiejszej perspektywy mogę stwierdzić, coś zupełnie przeciwnego: depresja, wskazuje przyjaciół.

To co chcę powiedzieć, wydaje mi się ważne, nie dlatego, że miałam problem, ani dlatego, że pisanie przynosi wytchnienie. Jest raczej wskazówką dla wszystkich tych, którzy w swoim otoczeniu znajdą osoby, które cierpią na depresje lub stany depresyjne. To mała tabliczka wskazówek, które sprawią, że być może po wszystkim, nadal zostaniecie przyjaciółmi, a przynajmniej bliskimi osobami.

Zimowe lodówkowe porządki - trzy olejki na trzy okazje

Nadejszła zima - czyli z jednej strony postanowiłam zrobić porządki w lodówce (jedzenie kupuję na bieżąco, zatem… chodzić może tylko o kosmetyki lub piwo), a z drugiej nie chce mi się wystawać godzinami w sklepie analizując składy kremów, a następnie przez miesiąc testować i dojść do wniosku, że jednak produkt mi nie pasuje.

Przygotowałam sobie 3 sera do zimowych zadań specjalnych.

Wszystkie zawierają bazę opartą na oleju z pestek śliwki (dlatego obłędnie pachną) oraz olej jojoba, olej z wiesiołka, olej z rokitnika, koenzym Q10 i witaminę E.

"W 1962 roku pewna młoda muzułmanka została zabita na oczach moich i wszystkich sąsiadów, ponieważ naruszyła zasady swojej relegii i zakochała się w chrześcijaninie. Smutne było to, że mężczyzna nie zasłużył na tę miłość. To był zwykły żigolak." R.Schami

Są książki i Książki, o tym do której kategorii zalicza się owa, czas pokaże… Po skończeniu i w trakcie czytania, nie było żadnego wstrzymywania oddechu, dalekiego patrzenia przed siebie i zadawania sobie pytania “i co teraz?”.

W księgarni moją uwagę zwróciła okładka - matowa, pięknie zdobiona, idealne opakowanie dla czegoś, co zawiera ponad 900 stron tekstu. Zawsze zwracam uwagę na okładki, w ten sposób książki do mnie mówią. Nawet jeśli są zniszczone, brzydkie, czy też nawet w zastępczej obwolucie, gdy biorę je do ręki, po prostu wiem, że to ta właściwa lub nie. 

W przypadku tej książki ciemna grafika i tytuł sprawiły, że całość skojarzyła mi się w jakiś irracjonalny sposób z Gwiazdą Śmierci. Uznałam to za nieco tajemnicze zaproszenie, więc przerzuciłam tomiszcze w rękach i popatrzyłam, co mają do powiedzenia na odwrocie: Saga, skłócone rody, historia syryjskich Romeo i Julii… co najmniej trzy powody, bo odłożyć całość na półkę, odwrócić się na pięcie i przejść z urażoną miną do działu si-fi. Między literami układającymi się w bałwochwalczy bełkot, wzrok przykuło kilka słów “ciemne strony historii Syrii”, “prawdziwa historia”, “wątki kryminalne i polityczne” - voila, Romeo i Julia właśnie poszli do piachu.

"Zamknęłam się w mieszkaniu, na cztery spusty, trzy herbaty, jedną kawę (...)"

Zebrałam zapiski z ostatnich tygodni, ułożyły się w opowieść o codziennym dniu i samotności. Przez cały miesiąc powoli zamykałam się na świat, bojąc się, że ktoś może odkryć moje emocje. Krok po kroku, wycofywałam się z normalnego biegu życia, zostawiając tylko głośne wypełniacze czasu.
W między czasie, niemal niezauważalnie w moją codzienność wkradały się przypadkowe zbiegi okoliczności. Świeżo poznani ludzie, zostawiali odpowiednie słowa, książki nawiązywały do rozmów, które przeprowadziłam dzień wcześniej…
I nagle wszystko stało się jasne….